Activate Javascript or update your browser for the full Digital Library experience.
Previous Page
–
Next Page
OCR
DE OORLOGS-SPION. . 27.
_ — Toen moest ik koopman worden. Ik had altijd
twee doosjes sigaretten bij mij, die alleen door die
officieren daar gevraagd werden. Ik kreeg ze van de
Duitschers, --
— Wist ge wat er in zat?
_— Ja!
os Dus ge droeg kennis van alles?
— Jawel, excellentie.
~— En verder?
— Ik bracht dus altijd de berichten over ‘op bevel.
— Hadt ge niet het gevoel dat ge iets gemcens deed.
Voelde je je nooit geroepen om naar den commandant
te gaan?
— Ik durfde niet.
— Wel durfde ge ’t laiid verraden, verkoopen voor -
een paar goudstukken.... Bah!.... Is er een der heeren
die nog iets te vragen heeft
— Dank u, excellentie.
— Dan schors ik deze zitting.
uitspraak.
Over een half uur
de wee 088 ae wee o8e O8e ee tee ee wee ose see 28m
doe cee coe ooo ore OF ee 280 Be OFe Bem wee aoe ore
eee tee eee cee wee oho 008 wee eee eee
Schuldig!
Zoo luidde de uitspraak:
De kogel.
Zoo klonk het vonnis.
Toen trad de luitenant-generaal naar voren en sprak:
Gij -hebt uw land, uw Koning, uw kameraden, uw
bondgenooten verraden. Daar is slechts één straf voor.
Gij zelf hebt uwen dood gewild. Wij kunnen slechts
. doen wat onze plicht ons voorschrijft. Over cen uur
- gal het vonnis voltrokken worden.
Wanhoop en ontzetting teekende zich af op de ge-
zichten der verraders. Hun leven werd vernietigd. Nog
één uur, cen uur waarin de voorbereidselen werder ge-
nomen tot het volvoeren van het vonnis, bleef hun over.
Welk een eeuwigheid leek het Jules toe dat uur van
’ grenzelooze marteling. -Wetende dat men ter dood ver-
cordeeld is en dan nog een uur te moeten leven. O’t
“was om krankzinnig te worden.
Langzaam, tergend traag,
vlugge minuten nu. heen.
Eindelijk... eindelijk... was het uur verstreken en
marcheerde een kleine groep soldaten met in hun mid-
den de verraders naar cen stil plekje.
. De officier, belast met de uitvoering van het vonnis,
trad op de beide officieren toe, trok zijn degen en
ere pee oe wre ahe wee vee
gingen de anders zoo
sneed .met één rits de knoopen van hun jas, en de
‘epauletten van hun schouders.
’*t Was wel de grootste smaad die men een officier:
kan aandoen.
Toen werd hun nog eenige minuten gegeven tot stille
afzondering en daarna.........
oe ote ane ee pee ee ae
‘Drie “ontzielde ‘Lichamen lagen op het veld, getrof-
fen door de kogels, afgeschoten door scherpschutters.
En het Kerstfeest werd gevierd over de gansche
soe ate eee
Het Kerstfeest van 1914,
Jules, die na het voltrekken van het vonnis zich.van
weemoed had afgewend, was teruggekeerd naar Fur-
ness,,en wilde nu per auto even naar Havre gaan om
daar cen bezoek te brengen aan zijn Eugenie en haar
ouden vader.
Hij wilde dan meteen nog enkele’ brieven afgeven _
han adressen die de officieren of manschappen hem
hadden meegegeven en zou den volgenden morgen .
terug keeren naar het front.
Jules’ groote racewagen stond gereed en hij zette
zich neer achter het stuurrad, want hij wilde deze reis
alleen doen om eens vrij te wezen zijn motor even
snel te laten gaan als zijn gedachten.:
Breede stralenbundels wierpen de groote lantaarns
voor zich uit en de auto vloog.met een geweldige snel-
heid den weg op naar Havre.
Het Kerstfeest was bijna toorbij.
De vredesklanken waren niet gehoord, en al had
men ze vernomen, zoo was: het toch weer voorbijge- .
¢aan als een mysteric. :
Eigenaardig zou het wezen om nu cens.een tocht te
kunnen doen door de gehcele wereld en zien, ‘beleven,
hooren en meemaken alles wat daar-gebeurde, ge-.
schiedde, gesproken of doorgemaakt werd in de harten
en huizen der menschen. ‘
Vervuld met goede gedachten lowam Jules te Havre
aan, stapte naar het. hotel waar: graaf d’Epinay
woonde en gaf orders zijn auto goed te verzorgen.
Toen:snelde hij‘de trappen op, de vestibule -door
én vroeg den toegesnelden garcon:
— Graaf d’Epinay?
— Deze is in zijn vertrekken, monsicur.
— Dien me even aan. Dokter Verbeeke.
— Wilt u even in de antichambre wachten..